حجت الاسلام سید سعید حسینی در پانزدهمین جلسه از درسی از قران در جمع اعضاء دفتر نماینده ولی فقیه در شرح مختصری از ایه نود و چهار سوره بقره اظهار داشت : « قُلْ إِنْ كَانَتْ لَكُمُ الدَّارُ الْآخِرَةُ عِنْدَ اللَّهِ خَالِصَةً مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ » ای پیامبر ، به یهودی ها بگو، اگر بهشت از ما هست و بقیه بهشت نمی روند پس مرگ را از خدا بخواهید اگر راست می گوئید. مرحوم شُبَّر می گوید. علتش این است که یکی از آیات تورات این بوده است « فِي اَلتَّوْرَاةِ مَكْتُوبٌ، أَنَّ أَوْلِيَاءَ اَللَّهِ يَتَمَنَّوْنَ اَلْمَوْتَ وَ لاَ يُرْهِبُونَهُ ». اولیاء الهی تمنای مرگ می کردند و توضیح ان این است که،کسی که یقین دارد به بهشت می رود و مشتاق بهشت است تمنا می کند از این دار فنا به بهشت برود. در سوره جمعه هم مشابه این ایه آمده است « قُلْ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ هَادُوا إِنْ زَعَمْتُمْ أَنَّكُمْ أَوْلِيَاءُ لِلَّهِ مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ »
« وَلَا يَتَمَنَّوۡنَهُۥٓ أَبَدَۢا بِمَا قَدَّمَتۡ أَيۡدِيهِمۡۚ » این « قَدَّمَتۡ أَيۡدِيهِمۡۚ » خدا می فرماید بخاطر کارهایی که انجام داده اند هرگز تمنا نخواهند کرد مرحوم شُبَّر می فرماید : ان کار ها موجبات جهنم است که یکی از مهمترین انها « کَالکُفر به محمّد وَ القران» کسی که به پیامبر ص و قران کافر باشد در صورتی که در ایات قبل گفتیم پیامبر ص را دقیقا می شناختند و می دانستند حق است و کسی که حق به این اشکاری را زیر پا بگذارد موجبات جهنم را برای خودش فراهم کرده است لذا هرگز تمنای مرگ نخواهند کرد زیرا تمنای مرگ، مساوی است با تمنای جهنم
نکته بعدی : می فرماید، یهودی ها نسبت به دنیا و عمر بسیار حریص هستند. « وَلَتَجِدَنَّهُمْ أَحْرَصَ النَّاسِ عَلَىٰ حَيَاةٍ وَمِنَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا ۚ يَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَوْ يُعَمَّرُ أَلْفَ سَنَةٍ وَمَا هُوَ بِمُزَحْزِحِهِ مِنَ الْعَذَابِ أَنْ يُعَمَّرَ ۗ وَاللَّهُ بَصِيرٌ بِمَا يَعْمَلُونَ » حریص ترین مردم نسبت به زندگی دنیا و مشرکین یهودیان هستند. چرا خداوند در این ایه « وَمِنَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا » را اورده است ؟ مرحوم شُبَّر می گوید : بخاطر اینکه مردم دو دسته هستند، دسته ای بخدا و معاد ایمان دارند و برخی ندارند. یهودیان، بخدا و معاد ایمان دارند اما « وَمِنَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا » ایمان ندارند. این که مشرکین را کنار، مردم ذکر است، علتش این است. خداوند می فرماید، یهودیان حتی از مشرکینی که قائل به معاد نیستند و می گویند دنیا فقط مادیات است باز هم به دنیا حریص تر هستند. عبارت مرحوم شُبَّر این است و می فرماید : احرص الناس نسبت به دنیا هستند و « و من الذین اشرکوا افرطوا بالذکر ان حیاه الدنیا » مشرکین را خدا، افراط به ذکر کرده، منفرداً ذکر کرده، چون نمی شناسند مگر دنیا را و معاد را قبول ندارند.
خدا یک مثال انها را « يَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَوْ يُعَمَّرُ أَلْفَ سَنَةٍ » هر کدام از انها می گوید، کاش عمر ما هزار سال بود، خداوند می فرماید، اگر عمر انها را هم هزار سال قرار می دادیم « بِمُزَحْزِحِهِ » انها از عذاب نبود یعنی، این ها اگر عمر هزار ساله هم داشتند باز هم دور کننده انها از عذاب نبود. یکی از مشکلات یهودی ها، مخالفت انها با حضرت جبرائیل است « قُلْ مَنْ کانَ عَدُوًّا لِجِبْرِیلَ فَإِنَّهُ نَزَّلَهُ عَلی قَلْبِکَ بِإِذْنِ اللَّهِ » هر کس با حضرت جبرائیل مخالفت کند، بدانید جبرائیل نازل کننده قران بود. اما یهودیان زمان پیامبر چه می گفتند؟ مرحوم شُبَّر می فرماید این « نَزَلَتْ قالَت الْیَهُودِ » این ایه زمانی نازل شد که یهودیان می گفتند، از پیامبر سوال کنید کدام فرشته بر شما قران را نازل کرده است اگر میکائیل آورده است قبول داریم، « اَلَّذِي يَأْتِيكَ مِيكَائِيلَ آمَنَّا بِكَ فَإِنَّهُ مَلَكُ اَلرَّحْمَةِ وَ هُوَ صَدِيقُنَا وَ جَبْرَئِيلُ مَلَكُ اَلْعَذَابِ وَ هُوَ عَدُوُّنَا » اما اگر جبرائیل است قبول نداریم، زیرا میکائیل فرشته رحمت است و جبرائیل فرشته عذاب و دشمن ما می باشد ، خداوند محکم جواب انها را داد « فَإِنَّهُ نَزَّلَهُ عَلی قَلْبِکَ بِإِذْنِ اللَّهِ » قران با اجازه من نازل کرده است « مُصَدِّقاً لِما بَيْنَ يَدَيْهِ » کتاب تورات را تصدیق کرده است و هر کس با جبرائیل و میکائیل دشمنی کند خداوند با انها مخالفت می کند.
در افراط به ذکر هم می فرمایند : چرا خداوند این دو فرشته را ذکر کرده است، می فرماید : « مَنْ كَانَ عَدُوًّا لِلَّهِ وَمَلَائِكَتِهِ وَرُسُلِهِ وَجِبْرِيلَ وَمِيكَالَ فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوٌّ لِلْكَافِرِينَ ». این دو فرشته، بسیار بر همه فرشتگان فضیلت دارند.
امام جمعه کاشان در بحث روایی این جلسه بیان داشت : انسان وقتی روز قیامت مبعوث می شود، موجود ی مثالی در همه منازل سخت قیامت همراه اوست هر جا ترسی سراغ مومن می اید او را تسکین می دهد. شخص سوال می کند تو کیستی، چقدر به من ارامش دادی. من خوشحالی ای هستم که تو به یک مومن دادی « انا سروراً الذی خیک المومن » خدا از ان ادخال سرور من را خلق کرد. تا به تو در منازل سخت قیامت آرامش دهم. « إذا بَعَثَ اللّه ُ المؤمنَ مِن قَبرِهِ خَرَجَ مَعهُ مِثالٌ يَقدُمُ أمامَهُ ، كُلَّما رَأى المؤمنُ هَوْلاً مِن أهوالِ يَومِ القِيامَةِ قالَ لَهُ المِثالُ : لا تَفزَعْ و لا تَحزَنْ فيقولُ لَهُ المؤمنُ : مَن أنتَ ؟ فيقولُ: أنا السُّرورُ الذي كُنتَ أدخَلتَ على أخيكَ المؤمِنِ».
در باب 82 1صول کافی، حدیث 13 امده است، عبدالله سنان می گوید، خدمت امام صادق ع بودم شخصی این ایه را خواند « فَقَرَأَ هَذِهِ اَلْآيَةَ ، وَالَّذِينَ يُؤْذُونَ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ بِغَيْرِ مَا اكْتَسَبُوا فَقَدِ احْتَمَلُوا بُهْتَانًا وَإِثْمًا مُبِينًا » این ها با خودشان گناه اشکاری را با خود می برند ، امام فرمودند، اگر کسی مومنی را خوشحال کند چطور؟ عبدالله بن سنان گفت من گفتم : قربانت، ده حسنه، فرمود: آرى،. درست است اما کم گفتی، به خدا و هزار هزار حسنه. «فَمَا ثَوَابُ مَنْ أَدْخَلَ عَلَيْهِ اَلسُّرُورَ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ عَشْرُ حَسَنَاتٍ فَقَالَ إِي وَ اَللَّهِ وَ أَلْفُ أَلْفِ حَسَنَةٍ» در حدیث دیگری امام می فرماید : أيُّما مُسلِمٍ لَقِيَ مُسلِما فَسَرَّهُ سَرَّهُ اللّه ُ عزّ و جلّ . هر مسلمانى كه به مسلمانى برخورد كند و او را شاد سازد ، خداوند عزّ و جلّ او را شاد گرداند