تاریخ خبر:۱۴۰۳ چهارشنبه ۲۹ فروردين
تفسیر سوره حمد _ مسجد دانشگاه کاشان _ جلسه یازدهم _ 28 / 1 / 1403
امام جمعه کاشان : با تمام وجود بندگی خدا را انجام دهیم
امام جمعه کاشان : هم کسی که می گوید ، ما مجبور هستیم و هم ، کسی که می گوید ، خدا کار را واگذار کرده است و خودش هیچ کاره هست در خطا هستند . مطلب بین این دو هست ، خدا ما را مخلوق افریده و به ما اختیار داده است .
تفسیر سوره حمد _ مسجد دانشگاه کاشان _ جلسه یازدهم _ 28 / 1 / 1403
امام جمعه کاشان : کارها را بخدا واگذار کنید
حجت الاسلام سید سعید حسینی در جمع دانشجویان دانشگاه کاشان بعد از اقامه نماز ظهرین در بیان تفسیر سوره حمد اظهار داشت : در آخرین جلسه در رابطه با « إيّاك‌َ نَعبُدُ » از قول مفسرین گفته شد ، که چرا إِيّاك‌َ مقدم است ، گفتیم ، یک وجه ان این است که ، وقتی می خواهیم بندگی کنیم ، خودمان ، عابد و نماز را نمی بینیم و فقط خدا و معبود را می بینیم . در رابطه با جمع بودن نَعبُدُ ، هم اساتید فرموده اند : در مراحل ابتدایی ، وقتی سالک ، می گوید نَعبُدُ ، یعنی من با تمام حواس ظاهری و باطنی ام ، بندگی می کنم ، یک نفر هم درجه معرفتش بالاتر می رود و می شود ، من و تمام مسلمانان عالم ، از این هم درجه فهمش بالاتر می رود ، و می گوید هر چه در آسمان ها و زمین وجود دارد ، عبد خدا است . من و تمام موجودات ، نَعبُدُ
امام جمعه کاشان گفت : امروز درباره « وَ إِيّاك‌َ نَستَعِين‌ُ » از تو کمک می خواهم ، توضیحاتی عرض می کنم . در نورالثقلین جلد یک صفحه 20 حدیثی از امام صادق امده است . امام صادق ع در اجتماعی حاضر بودند که یک قَدَریه هم در جلسه بود . ( قَدَریه به کسانی می گویند که معتقدند ، خداوند عالم را خلق کرد و کنار رفت ، خداوند بعد از حدوث ، دخالتی در بقا ندارد ) . شخص قَدَری به امام گفت ، هر سوالی داری بپرس ، امام به او گفت ، سوره حمد را بخوان و او خواند ، عبدالملک مروان گفت : در سوره حمد ، مطلبی به ضرر تفکر ما وجود ندارد که قَدَری هستیم و می گوئیم خدا کارها را به بندگانش سپرده است . امام فرمود ، قَدَری ، بخوان ، و او از ابتدا شروع کرد تا به «إِيّٰاكَ نَعْبُدُ وَ إِيّٰاكَ نَسْتَعِينُ».، از تو کمک می جویم ،. امام فرمود.، بقیه سوره حمد را نخوان ، از چه کسی کمک می خواهی ، شما که قَدَری هستی از چه کسی کمک می خواهی ، چه نیازی به کمک داری ، مگر نمی گویی ، قَدَری هستی و کار به تو واگذار شده است . و او مبهوت شد . « اِجْتَمَعَ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ مَعَ رَجُلٍ مِنَ اَلْقَدَرِيَّةِ عِنْدَ عَبْدِ اَلْمَلِكِ بْنِ مَرْوَانَ ، فَقَالَ اَلْقَدَرِيُّ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ سَلْ عَمَّا شِئْتَ، فَقَالَ لَهُ. اِقْرَأْ سُورَةَ اَلْحَمْدِ ، قَالَ: فَقَرَأَهَا فَقَالَ اَلْأُمَوِيُّ- وَ أَنَا مَعَهُ- مَا فِي سُورَةِ اَلْحَمْدِ عَلَيْنَا، إِنّٰا لِلّٰهِ وَ إِنّٰا إِلَيْهِ رٰاجِعُونَ ، قَالَ: فَجَعَلَ اَلْقَدَرِيُّ يَقْرَأُ سُورَةَ اَلْحَمْدِ حَتَّى بَلَغَ قَوْلَ اَللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى: «إِيّٰاكَ نَعْبُدُ وَ إِيّٰاكَ نَسْتَعِينُ» فَقَالَ لَهُ جَعْفَرٌ : قِفْ مَنْ تَسْتَعِينُ؟ وَ مَا حَاجَتُكَ إِلَى اَلْمَعُونَةِ؟ إِنَّ اَلْأَمْرَ إِلَيْكَ، فَبُهِتَ اَلَّذِي كَفَرَ وَ اَللّٰهُ لاٰ يَهْدِي اَلْقَوْمَ اَلظّٰالِمِينَ »
امام جمعه کاشان گفت : هم جبری که می گوید ، ما مجبور هستیم و هم ، کسی که می گوید ، خدا کار را واگذار کرده است و خودش هیچ کاره هست در خطا هستند . مطلب بین این دو هست ، خدا ما را مخلوق افریده و به ما اختیار داده است . شما با اختیار در نماز جماعت شرکت کرده اید و الان با اختیار نشسته اید . این افتخار است . وی گفت : در تفسیر تسنیم امده است : موجود ممکن ، چه در مقام حدوث « خلقت » و چه در مقام بقا ، عین نیاز و فقر هستیم به مبدا ، که خداوند است . پیامبر ص فرمود : این فقر افتخار من است . لذا کسی که می گوید ، « إِيّٰاكَ نَسْتَعِينُ » مراتب دارد ، یک وقت ، من را می بینید ، خودش را می بیند و می گوید ، من استعانت می جویم ، این مراتب پائین استعانت است . یک وقت مانند پیامبر و اهل بیت ، خودشان را نمی بینند ، استعانت، یعنی من فقر محض ام ، کار را بخدا واگذار می کند ، « وَ أُفَوِّضُ أَمْری إِلَی اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصیرٌ بِالْعِبادِ » این مراتب بالای استعانت است . نماینده حضرت اقا در سپاه قدس در جلسه ای برای ما توضیح می داد ، وقتی موشک را به سمت دشمن شلیک می کردند ، کسی که می خواست دگمه را فشار بدهد این ایه را خواند « وَمَا رَمَيْتَ إِذْ رَمَيْتَ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ رَمَىٰ ۚ » تو تیر نیانداختی ، ان زمانی که تو تیر انداختی ، درس امروز سوره حمد این است که کار را بخدا واگذار کنید « وَ أُفَوِّضُ أَمْری إِلَی اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصیرٌ بِالْعِبادِ » شهید مطهری ، این ایه را بسیار در قنوت می خواندند